Toen ik een jaar of vier was vertelde mijn lerares op school over het leven op de boerderij.
Een onderdeel was hoe melk van de koe naar de winkel kwam.
Als voorbeeld had zij een poster met plaatjes.
De koe, de melkwagen, de fabriek en de winkel.
Toen de lerares vertelde dat een koe melk geeft stak ik mijn vinger op.
Ik gaf aan dat dit niet juist was.
“Waarom niet niet ?”, vroeg zij.
“Omdat een koe geen melk geeft zonder dat zij een kalfje krijgt.”, zei ik.
“Dit kalfje wordt bij de moeder weggehaald zodat wij de melk kunnen drinken.”
“De kalfjes komen dan in kistjes en moeten hun moeder missen.”
Een aantal kinderen begonnen te huilen en mijn lerares was heel boos op mij.
Ik begreep niet waarom, ik vertelde alleen maar wat mijn moeder mij geleerd had.
Mijn moeder moest op school komen omdat zij vonden dat dit niet kon.
Verbaast vroeg mijn moeder, u wilt dat ik tegen mijn dochter lieg?
Wij liegen al zoveel tegen onze kinderen, sinterklaas, de paashaas of de kerstman, allemaal leugens.
Wij leren onze kinderen dat zij niet mogen liegen maar zelf liegen wij elke dag tegen onze kinderen.
Maar mijn moeder weigert te zwijgen, zij vindt het belangrijk dat wij weten hoe dingen in elkaar zitten.
Jaren later kwamen wij naast een boerderij te wonen met meer dan 200 melkkoeien.
Ik vind koeien super leuke dieren en mijn zusjes en ik gingen regelmatig bij de koeien kijken.
Toen dacht ik niet meer aan het verhaal van mijn moeder.
De zomer kwam en op een dag hoorde ik de koeien loeien.
Op zich hoorde wij dat wel vaker maar dit keer klonk het anders en zij bleven maar loeien.
Ik vroeg mijn moeder waarom de koeien niet ophielden.
“Vandaag zijn er kalfjes bij hun moeder weggehaald, de moeder roept om haar kindje.”
Opeens besefte ik wat mijn moeder al die tijd bedoeld heeft, waarom zij zo boos was toen mijn lerares vond dat zij dit niet aan mij had mogen vertellen.
Deze waarheid kwam keihard bij mij aan.
Dagen lang hoorde ik de koeien roepen en in de jaren dat wij daar woonde hoorde ik hen steeds weer huilen om het verlies van hun kindje.
Ook heb ik de kalfjes gezien, in hun iglo’s, witte hutjes met een hekje ervoor.
De ruimt is zo klein dat zij zich amper kunnen bewegen.
Ik kan mij niet voorstellen hoe deze kleintjes zich moeten voelen.
En dan komt de dag dat zij of hetzelfde lot als hun moeder moeten ondergaan of in een vrachtwagen worden afgevoerd om als kalfsvlees op ons bord terecht te komen.
Hier wil ik niet aan meedoen, ik wil niet meewerken aan zoveel verdriet.
Ik heb de waarheid gehoord en gezien, wanneer gaan anderen mensen dit inzien?
Ik kan het niet begrijpen, waarom willen mensen niet begrijpen dat zij ook een moeder is.
Ik zou het vreselijk vinden als ik van mijn moeder gescheiden word, ik weet zeker dat iedereen dit met mij eens is.
Waarom doen wij het dieren dan wel aan?
Waarom denken mensen dat dieren geen verdriet kunnen hebben?
Horen zij de koeien dan niet huilen of zijn zij blind omdat hun ouders wel tegen hen gelogen hebben.
Ik wens dat mensen hun ogen open doen en ook echt zien welke keuzes zij maken, want dat is het, de keuze maken tussen onnodig dierenleed of respect hebben voor de dieren waar wij de aarde mee delen.
Ik maak de keuze om dieren te helpen, doet u dat ook?